همانطور که قبلا ذکر کردم فلسفه و مبنای آیکیدو بر پایه هماهنگی و عشق ورزیدن استوار است. در آیکیدو هیچ برخوردی وجود ندارد، آیکیدو سراسر همسو شدن و یکی شدن است. آموزه های آیکیدو ما را به سمت یکی شدن و هماهنگ شدن با تمامی هستی رهنمون می گردد. پس چگونه می تواند به ما اجازه دهد تا در مقابل کسی بایستیم و ذهنیت شکست دادن او را در خود بپرورانیم؟ آیا مفهوم و روح "مسابقه" با تعالیم و فلسفه آیکیدو در تضاد کامل نیست؟ آیکیدو به شما می آموزد که حتی زمانی که در دنیای واقعی، شخصی به شما حمله ور می شود، او را بعنوان دشمن نبینید، بلکه به او بعنوان شخصی بنگرید که از هماهنگی خارج شده است، شخصی که دارای ذهنیتی ناهماهنگ است و وظیفه شما این است که او را دوباره به هماهنگی، صلح  و آرامش برسانید. استاد بزرگ می گوید: "در آیکیدو هیچ دشمنی وجود ندارد. اگر فکر می کنید که بودو (طریقت سلحشوری) یعنی داشتن حریف و دشمن، و قوی تر بودن از آنها و به زمین زدن آنها، شما اشتباه می کنید. برای بودوی حقیقی دشمنی وجود ندارد. بودوی حقیقی به معنای یکی بودن با هستی است; یعنی متحد شدن با مرکز خلقت".

بله باید دوستانی را که برای قهرمانی در مسابقات خود را آماده می کردند نا امید کنم. مسابقات در آیکیدو اکیدا منع شده است. شاید آیکیدو تنها ورزش رزمی باشد که در آن مسابقه برگزار نمی گردد و این از تعالیم استاد بزرگ است که می گوید: "ما بی وقفه دعا می کنیم که جنگی صورت نپذیرد. بدین دلیل ما مسابقات را در آیکیدو بطور جدی منع کرده ایم. روح آیکیدو از نوعی است که حمله آن از روی عشق، و صلح آن با آرامش است. با این هدف ما حریفان را با قدرت اراده عشق پیوند زده و متحد می کنیم. بوسیله عشق ما قادریم دیگران را تطهیر کنیم".

به این دلیل من در تمرینات آیکیدو از کلمه "يار" بجای "حریف" استفاده می کنم. "يار" در تمرینات به ما این لطف را می کند و این فرصت را می دهد که زیبایی آیکیدو را و روش هماهنگ بودن را تمرین کنیم و بیاموزیم. در واقع اگر دو نفر با فلسفه آیکیدو رو در روی هم قرار گیرند تا ابد تنها به یکدیگر خواهند نگریست و هیچ برخوردی صورت نخواهد گرفت.

 به امید روزی که عشق جایگزین همه دشمنی ها گردد.

منبع سخنان استاد بزرگ از "کتاب آیکیدو" نوشته وشیبا